Ga naar de inhoud

Update

Toen ik nog op de Havo zat, had ik, net als iedereen, Engels. Daar steek je wel wat van op. Je leert wat woorden en na jarenlang grammatica bleef de basis redelijk hangen. Je leert daarnaast vooral dat het wel handig is om woordjes te stampen, want dan kun je daarmee compenseren op de grammatica toetsen. En zie daar, een prima zes op mijn eindlijst.

Nog maar een paar jaar later zat ik te wachten op mijn eerste gesprek met dr Gilete. Zoals veel artsen liep hij uit. Zenuwachtig sprak ik mijzelf vermanend toe. Had ik nou maar wat beter opgelet tijdens die Engels lessen. Er hing nogal wat van dit gesprek af.
De schade beperkend stond de assistente van dr Gilete mij alvast te woord. Dan kon ik haar de meer praktische vragen stellen die komen kijken bij een levensreddende operatie in het buitenland en kon dr Gilete daarna direct tot de kern komen. Amy is Amerikaanse. Daar ging ik dan met mijn Hollandse Havo Engels. ‘Hi Esmée, I didn’t realize you were this cute,’ begon ze. Het ijs was gebroken en de spanning werd minder. Well done, Amy.

In de jaren die volgden ontdekte ik dat ik mij prima verstaanbaar kon maken en kreeg ik zelfs lol in het Engels praten. De spanning viel volledig weg. Zoals we weleens grappend zeggen kent dr Gilete mij intussen van binnen en buiten. Gesprekken werden makkelijk, omdat we elkaar kennen en vertrouwen. Er volgden diagnose- en behandelplannen en bijbehorende gesprekken.

Tot nu. De spanning keerde weer terug. Het is tijd voor mijn zes maanden controle na de laatste operaties. Ik ben niet stabiel en er komen steeds meer symptomen. Die zijn geen gevolg van de eerdere operaties. Er is niet direct een duidelijk behandelplan en daarmee komt er onzekerheid. Zijn er nog mogelijkheden en wat zouden dan de risico’s zijn? Kom ik niet in een fase waarin ik moet accepteren dat mijn lichaamsfuncties vanaf mijn middel naar beneden steeds verder uitvallen?

Het gesprek gaat goed. Dr Gilete erkent mijn klachten en gelooft mij. Hij geeft niet op hoewel het complex is en dus doe ik dat ook niet. Soms word ik er moedeloos van, maar de moed verlies ik niet. Zolang er een arts met mij mee blijft vechten en zoeken, gaan we door.

Daarnaast is de operatie aan mijn pols nog beter gegaan dan gehoopt. Het bleek heel erg hard nodig, maar het herstel loopt soepel en ik heb nu al veel minder pijn dan ik voor de operatie had. Heel erg fijn! Volgende week mag het gips eraf.