Weer in het appartement in Barcelona. Inmiddels kennen we de mensen bij de receptie en kunnen we een praatje maken. We komen lotgenoten tegen die ook hebben moeten uitwijken naar Barcelona voor zorg. We kijken uit over de doorgaande weg dat heel veel geluid met zich meebrengt maar ook veel om naar te kijken als we toch aldoor binnen zijn. Gelukkig kan ik ’s morgens wel even naar de winkel als Esmée op bed ligt. Des te verder wij op de dag zijn, des te instabieler Esmée is en ik dus thuis moet zijn.
Ik zie het steeds beter aankomen als Esmée een wegraking krijgt. Nog voor zij het zelf doorheeft zie ik haar pupillen groot worden en moet ze snel gaan liggen. Hiermee winnen we toch weer een paar seconden en kan ze snel gaan liggen. Dat is echt voor mij een stuk makkelijker dan wanneer ze in haar rolstoel zit, wegraakt en stopt met ademen. Evengoed gaat het nog vaak genoeg opeens mis. Het lijkt op zo’n spelletje waarbij je vallende stokken moet vangen. Je moet alert zijn en vangen als er een stok valt. Of in mijn geval dat Esmée wegraakt.
Als Esmée dan ligt, trek ik gecontroleerd aan haar hoofd om tractie te zetten op de wervels waarbij ze dan weer gaat ademen. Dan is het zaak om de brace zo strak mogelijk te zetten in de hoop dat ze blijft ademen als ik de tractie loslaat. Esmée ligt zo veel mogelijk om zo stabiel mogelijk te blijven. We zetten nog even door tot de operatie op 10 oktober.
We zijn zo ontzettend dankbaar voor iedereen die de moeite heeft genomen om Esmée haar verhaal te lezen in de krant, op Facebook/ Instagram of de website, daardoor bewogen zijn en doneren. Zoveel mensen die we niet kennen en niet persoonlijk kunnen bedanken die wel doneren. Bij deze zeggen we ‘heel hartelijk bedankt’! Het verwarmt ons hart en zijn zo blij als we zien dat het streefbedrag dichterbij komt en we straks de operatie kunnen betalen. We hebben al 64% mogen ontvangen, wat een zegen.
Helpt u ons mee met het laatste stukje?
