Inmiddels zijn we een dag of vijf verder na de operatie. Wat keek ik uit naar de operatie! Ik was er zo aan toe. Het voelde dan ook als een grote zegen dat hij onverwachts werd vervroegd. Donderdag opname, vrijdag operatie en zaterdag vanaf de Intensive Care weer naar de afdeling.
Om eerlijk te zijn, zag ik wel een beetje op tegen de Intensive Care. Gelukkig zijn er een aantal protocollen veranderd en dat maakte het allemaal vele malen beter. Dat viel alles mee.
Voorafgaand aan de operatie heb ik met de anesthesie al een pijnplan gemaakt. Dat is gelukkig zonder problemen opgestart en daardoor is de pijn eigenlijk aldoor onder controle te houden. Inmiddels zijn we begonnen met het afbouwen. Dat is nog wel een klusje, want de wond is echt erg groot en daardoor zijn er veel plaatsen die zeer doen. We gaan stap voor stap en dag voor dag.
Inmiddels heb ik een aantal keer een paar minuten gezeten en daarbij geen wegrakingen gehad. Ik bleef ook gewoon ademen. Gewoon normaal, zoals het hoort. Het lijkt erop dat ik zowel liggend als zittend mijn benen beter kan bewegen. Het is nu nog heel kort na de operatie en ik krijg nog veel medicatie die mijn lichaam beïnvloedt, maar het zijn positieve eerste signalen. Het geeft in elk geval een heleboel hoop!
De komende dagen staan in het teken van het verder afbouwen van de medicatie en weer meer gaan zitten. Stap voor stap, dag voor dag.